Dün, sevdiğim bir yakınımdan bir hediye paketi aldım. Paketin içinden iki eski defter çıktı. Defterlerden biri 07.07.1930 doğumlu bir adamın hatıra defteriydi. Diğerinde de aynı adamın kendi el yazısıyla yazdığı şiirleri vardı.

Sekiz yaşında (1938) girdiği, dokuz yıllık Galatasaray Lisesi birinci sınıfından son sınıfına kadar, aynı deftere, her yıl aynı sınıf arkadaşlarının yazdığı övgü ve yergilerle dolu yazılarını okumaya doyamadım. Yıldan yıla değişen, değiştikçe güzelleşen yazılar ve yazılan metinlerdeki ifadeler, sözcüklerle anlatılamayacak kadar güzeldi. Ya Porsuk ve Deli’nin sayfaların arasında unutulmuş resimleri…

Şiir defterinin birinci sayfasında Fuzûlî’nin,

“Canımı cânan istemiş, minnet canıma / Can nedir ki, vermiyem cânânıma”

Dizeleri vardı.

Hatıra defterinin son sayfasında da,

“Sevgili Ayten ….oğlu başta olmak üzere, ....oğlu ailesinin dikkatine: Yangında (Allah Korusun) ilk kurtarılacaktır!” 28.02.2001 yazılıydı.