Normal; aşırılığı, eksikliği ve taşkınlığı olmama, ortalama durum olarak tanımlanıyor Türk Dil Kurumuna göre. Birçoğumuzun ailesinde yaşanılan tartışmalar, travmalar, ebeveynlerin çocuklarının hayatlarına dokunma biçimi ailem normal değil düşüncesini doğuruyor. Aslında durum tam olarak öyle değil. Her kişinin topluma uyum sağlayan ve topluma uyum sağlamadığı için üstü örtülen yönleri var. Bunu hayvan alemine benzetebiliriz. Kurtlar kurtlarla, kediler kedilerle ve köpekler köpeklerle gezinir. İnsanda insanlarla birlikte olabilmek için “farklı olan sürüden dışlanır” düşüncesiyle uyum sağlamaya çalışarak gruba dahil olur. Çekirdek bir aileyi düşünelim. Baba doktor, anne öğretmen çocukları avukat olsun. Bu toplumda, ne kadar güzel eğitimli, maddi özgürlükleri elinde olan ve uyumlu bir aile olarak görülebilir. Peki dışarıdan bakınca başından beri çatışmalı bir ilişki içinde olan ebeveynleri, baskıcı ve otoriter bir tutumla yetiştirilip mesleğine bile ebeveynlerinin karar verdiği çocuğu görebiliyor musunuz? Hayır. Bize örnek yaşantılar olarak sunulanların aslında gerçeği yansıtmadığını söyleyebilirim. Reklamlara bakalım, baba eve hiç iş yorgunluğu ve stresi yaşamamış gibi çok mutlu ve güler yüzle gelir. Anne bakımlı haliyle yine çok mutlu ve güler yüzle eşini karşılar. Çocuklar hiç kavga etmiyorlarmışcasına uyum içinde oynarlar. Kendi ailesinde ya da çevresinde bu kadar mükemmel bir aile düzeni gören olduğunu düşünmüyorum açıkçası. Aslında ailem normal değil düşüncesi de bu noktalarda beliriyor insanın kafasında. Kendi aile yaşantımızın bir üyesi olduğumuz için her türlü sıkıntıya şahitlik ettiğimiz için ve diğer ailelerinin yaşantılarını sadece anlatılanlar kadar bildiğimiz için diğerleri normal, benim ailem normal değil diyoruz. Tabii ki çok daha huzurlu bir ortamda büyüyen ve daha çatışmalı ve huzursuz ortamda büyüyen çocuklar arasında farklılıklar var. Aile problemleri daha az olan insanların normalliği bir bütündür ve a noktasından b noktasına kolayca gidebilirler. Aile problemleri daha fazla olan insanların normalliği bölünmüştür. Bir kendi normalliği bir de aile içinde yaşadığı normal olmayan durumlar vardır. Bu kişiler için yol a noktasında başlar ve z noktasına ulaşılması gerekir. Bunun içinse yeni yollar üretmek gerekir. Aile içi ilişkilerimiz ve diğer tüm ikili ilişkilerimizde mükemmeli ya da toplum için “normal” olması gerekenden ziyade normal olmayan yönlerimizi, sorunlarımızı konuşarak içinde bulunduğumuz mevcut hali bizim için nasıl daha iyi hale getirebiliriz bunların yolunu arayalım. Kıyastan ziyade, şikayet edilenleri koşullar doğrultusunda iyileştirmeye ve kabul sağlamaya çalışarak daha memnun bir ruh hali içerisinde olmaya gayret gösterebiliriz.